In deze duotentoonstelling slaan Rob Heesbeen en Thomas Dekker het boek open. Beide kunstenaars werken vanuit ruimtelijkheid en combineren gebeurtenissen, emoties en plekken door middel van schilderkunst en ruimtelijke objecten. Net als hoe wij bij het lezen van een boek al bladerend de vertelsels zelf betekenis geven, creëren zij in hun werk fascinaties gebaseerd op hun eigen persoonlijke verhalen. Tegenover de nuances in het werk van Rob staat de directheid van Thomas’ schilderijen. Waar Rob de ruimte eerder verso benadert – organisch, met subtiele hints en lichtelijke sturing – doet Thomas dit juist recto – met directe, onontkoombare kaders en rechtlijnige sturing.

Rob Heesbeen onderzoekt in zijn werk uitingen van rust, vertraging, emotie en intuïtie. In zijn schilderijen, tekeningen, installaties en ruimtelijke voorwerpen komen materialen en onderwerpen bij elkaar, om een beeld te vormen dat zich nog het best laat beschrijven als vloeiend, natuurlijk, abstract en romantisch. Om deze te scheppen, creëert Heesbeen een bepaalde staat voor zichzelf, een situatie waarin hij als persoon en als kunstenaar het best functioneert, waarin hij zijn ideeën en opvattingen kan vangen. Zijn werk spreekt in een ongebruikelijke maar niet onbekende taal, een soort immaterieel impressionisme waarbij de identiteit van de dingen minder belangrijk is dan hun textuur, hun contouren en hun omvang. Vanuit één gezichtspunt is dit in ieder geval een bewust benaderende voorstelling van de wereld, zeker in visuele termen. Heesbeens kunst brengt hemzelf en ons beiden dichter bij het kennen van de natuur.

Thomas Dekker onderzoekt de ruimtelijkheid van leegte. In zijn schilderijen is hij op
zoek naar manieren van verbeelding van de tijdigheid van het leven en de ongrijpbare aspecten
ervan. Persoonlijke herinneringen en emoties spelen hierbij een steeds belangrijkere rol. Daarbij neemt Dekker inspiratie uit bronnen van architectuur, planologie en schilderkunst. 
Middels rechtlijnige composities en gebalanceerde kleurencombinaties creëert Thomas nieuwe ruimtes op doek. Ruimtes om stil te staan, om je te verwonderen, om te definiëren. Ruimtes die veelal geïnspireerd zijn op bunkers, brutalisme en minimalisme. Deze telkens weer naar eigen hand
omgezet om zo autonome beelden te vormen. 
De ruimtes die Dekker toont worden enkel via licht en perspectief gestuurd. Schaal en ruimtelijkheid
zijn nog ongedefinieerd, wat het werk herkenbaar maakt. Dekker streeft naar een gevoel van ruimte in leegte, door deze leegte toe te eigenen.