9 september t/m 20 oktober 2024
Maria Arkesteijn

Onheilspellende bunkers stonden er in de duinen. Als kind kroop ik er binnen met vriendinnetjes. In de dreigende kolos maakten we een veilig holletje. Op een dekentje dronken we speelthee. Die spanning tussen dreiging en beschutting is de rode draad in mijn beeldend werk. Het liefst werk ik met gips: een aards materiaal. Gebouwen maak ik. Flarden van gebouwen. Ruïnes. Wat ons bescherming belooft kan zelf ook zo kwetsbaar zijn. Ouders wankelen als ze zien dat hun kinderen gevaar lopen. Hoe veilig is een huis als er bommen vallen? Kun je schuilen in een bouwval? 

Mijn moeder heeft als kind de oorlog meegemaakt. Veel vertelde ze er niet over. Het maakte diepe indruk. En weer is het oorlog. Overal, lijkt wel. Pijn. Ouders die vallen. Kinderen op de vlucht. 

Veel kleur gebruik ik niet. Enkele accenten, dat is alles. Meestal rood. Daarin proef ik eenzelfde spanning. Rood is de kleur van bloed Waar bloed vloeit is pijn, gevaar. Maar bloed is ook het leven zelf, liefde, warmte.

De driedimensionale collages die ik maak, de ‘doosjes’, beginnen bij de intieme kant. Daarin doorzoek ik het alledaagse leven. Scenes van verbondenheid, gezelligheid. Kleine wereldjes zijn het, waarin niets aan de hand lijkt. Maar als je er verder in door dringt zie je de rust scheurtjes vertonen Daar kun je best vrede mee hebben. Zullen we maar?

(tekst door FvH)